Blog zawiera wiersze z podręczników szkolnych przepisane przez uczniów i takie moje ulubione.
Szelest makówki
Srebrna grzechotka
Z gwiaździstą koroną -
Jakiemu dziecku
Ją przeznaczono?
Najuboższemu,
Dziecku rozpaczy,
Gdy w objęciach nędzy
Wybuchła płaczem.
Srebrna grzechotka
Z gwiaździstą koroną,
Z marką piękności
Sennie zastrzeżoną...
- Przyjm z nią,
W dziecinne serce otwarte,
To, co boskie na świecie,
A grosza niewarte...
(Balet powojów 1935)
Babcia
Za lat pięćdziesiąt siądzie przy fortepianie
(będzie miała wówczas wiosen siedemdziesiąt cztery)
babcia, co nosiła jumpery,
i przeżyła wielką wojnę nudną niesłychanie.
Babcia, za której czasów jeździły tramwaje,
samolot pierwszych kroków uczył się po niebie,
a ludzie przez telefon mówili do siebie,
nie widząc się nawzajem.
Babcia pamiętająca Krakusa i Wandę,
a w każdym razie Piłsudskiego i Focha,
która się upajała jazz-bandem
i odbierała listy od listonosza,
której młodość zeszła marnie, bez kikimobilu,
biofonu, wirocyklu i astrodaktylu,
wpatrzona w film swój zblakły z uśmiechem tęsknoty,
zagra na fortepianie staroświeckie fokstroty.
(Wachlarz 1927)
Miłość
Nie widziałam cię już od miesiąca
I nic. Jestem może bledsza,
trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca,
lecz widać można żyć bez powietrza!
(Pocałunki 1926)
La Precieuse
Widzę cię w futro wtuloną,
wahającą się nad małą kałużą
z chińskim pieskiem pod pachą , z parasolem i z różą...
I jakżeż ty zrobisz krok w nieskończoność?
(Pocałunki 1926)
Nike
Ty jesteś jak paryska Nike z Samotraki,
o miłości nieuciszona!
Choć zabita, lecz biegniesz z zapałem jednakim
wyciągając odcięte ramiona...
(Pocałunki 1926)
Samobójstwo dębu
Dąb samotnik spoglądał dookoła z pogardą!
Poznał życie, kto widział generacyj tyle!
Nagle zdjął z nieba piorun,
Jak złocisty sztylet -
I wbił go sobie w pierś twardą.
(Śpiąca załoga 1933)
Lenartowicz
Złotniczeńku ty na niebie,
Chcę pić życie, nie mam z czego,
Zrób mi kubek, proszę ciebie,
Z szczerozłota gwiaździstego!
Zrób mi kubek! Zrób mi kubek!
Ale, proszę , zrób mi ładnie,
Wyrzeźb wszystko w nim, co lubię:
ptaka, serce, gwiazdkę na dnie.
Zrób mi lekki i nieduży,
ale mocny zrób i trwały,
niech mi całą wieczność służy!
Chcę pić z niego dla twej chwały.
Otrzyj ręce twe z pozłoty,
którą złocisz świat po ciemku,
dla miłości, dla tęsknoty
uczyń kubek, Złotniczeńku.
(Różowa magia 1924)