Dwa słońca.

Józef Ratajczak

Dwa słońca

Dwa słońca patrzą na siebie co dzień, 
 jedno rośnie na niebie, drugie – przy płocie.

Jedno ma łodygę jak promień,
drugie – kulę słonecznika

dźwiga ciężko nad domem, 
 gdy  o zachodzie znika.

Jedno jest pełne wróbli, 
 kiedy stoi w zenicie,
drugie –nasiona gubi, 
 wschodząc o świcie.

Dwa słońca- słoneczniki, 
lecz tylko jedno z nich mogę  zerwać,

chwycić do ręki i wynieść jak lampę na drogę.