*
* *
To było tak: w ciemności nocy
Z gałązki wylazł żywy pączek.
Rozklejał się ptakami kwiląc;
O świcie - westchnął. To początek.
Godzinę blisko się dokwiecał,
Leniwie drzemiąc w ciepłej wiośnie.
Ciągnęły go z lepkiego gniazdka
Kwieciste ptaki coraz głośniej.
Godzinę blisko się upierzał,
Barw upatrując go w ogrodzie.
Wyciągał go z zawięzi miękkiej
Skrzydlaty wietrzyk coraz słodziej.
O, patrz , jak biją się o ciebie,
Złączone w jeden zgiełk pstrokaty;
Ptaki świergotem coraz tkliwszym,
Coraz żarliwszą wonią kwiaty!
Bezimiennego cię rozdwaja
w dwa cudy jedna twórcza siła,
I drży pod tobą niespokojna
Gałązka , która cię powiła.
Więc kto? więc jak? Zawiało chłodem.
Czy ptak? czy kwiat? I gwar zamiera,
I rozpaczliwy strach istnienia
W struchlałym sercu świata wzbiera.
Wtedy zerwałem go z gałęzi,
Jak pierworodny owoc z drzewa:
I bardzo słodką wonią dyszy,
I bardzo smutne wiersze śpiewa.
(Treść gorejąca 1936) Julian Tuwim
