Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej

Wisława Szymborska

Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej

A ty, dokąd,

tam już tylko dym i płomień!

-Tam jest czworo cudzych dzieci,

idę po nie!

Więc, jak to,

tak odwyknąć nagle

od siebie ?

od porządku dnia i nocy??

od przyszłorocznych śniegów?

od rumieńca jabłek?

od żalu za miłością,

której nigdy dosyć?

Nie żegnająca, nie żegnana

na pomoc dzieciom biegnie sama,

patrzcie, wynosi je w ramionach,

zapada w ogień po kolana,

łunę w szalonych włosach ma

A chciała kupić bilet,

wyjechać na krótko,

napisać list,

okno otworzyć po burzy,

wydeptać ścieżkę w lesie,

nadziwić się mrówkom,

zobaczyć jak do wiatru

jezioro się mruży

Minuta ciszy po umarłych

czasem do późnej nocy trwa

Jestem naocznym świadkiem

lotu chmur i ptaków,

słyszę, jak trawa rośnie

i umiem ją nazwać,

odczytałam miliony

drukowanych znaków,

wodziłam teleskopem

po dziwacznych gwiazdach,

tylko nikt mnie dotychczas

nie wzywał na pomoc

i jeśli pożałuję

liścia, sukni, wiersza-

Tyle wiemy o sobie,

ile nas sprawdzano

Mówię to wam

ze swego nieznanego serca