Mój pogrzeb Władysław Broniewski

 Mój pogrzeb

Mnie ta zie­mia od in­nych droż­sza,

ani chcę, ani umiem stąd odejść,

tu­taj Wi­słą, wia­tra­mi Ma­zow­sza

prze­szu­mia­ło mi dzie­ciń­stwo i mło­dość.

W moim oknie pole i to­po­le,

i ja wiem, że to wła­śnie - Pol­ska.

Stąd i ra­dość, i chmu­ra na czo­le,

tu­taj sło­wa me zbro­ję jak woj­ska.

A te sło­wa zro­zu­mie zie­mia,

choć­by mia­ły krwią się wy­są­czyć:

prze­cież na­wet mury wię­zie­nia

ob­ra­sta­ją po­ezją jak pną­czem.

Tu­taj do mnie naj­cich­szym list­kiem

uf­nie mó­wią to­po­le i wierz­by,

moje ser­ce tu wie o wszyst­kiem,

chy­ba tu­taj umrę - bo gdzież­by?

Więc gdy umrę, do­brze mnie otul,

zie­mio czar­na, zna­jo­ma, do­bra,

sze­re­ga­mi ża­łob­nych to­pól

nie­chaj idzie za mną kra­jo­braz

i niech w srebr­nym li­ści po­pło­chu

dłu­go szu­mią nad­wi­ślań­skie drze­wa

o tym wszyst­kim, com czuł i ko­chał,

o tym wszyst­kim, cze­gom nie wy­śpie­wał.

Władysław Broniewski