Samotność

Kazimiera Iłłakowiczówna

„Samotność”

Lalka jest senna i blada jak płótno,

Siedzi sama pod stołem, tak jej smutno, tak smutno

Za oknem jest na pewno zgarbiony człowieczek,

I koszyk ma pełen cieniutkich szpileczek

Wtyka je w szpary murów, aż lecą pyłki tynku,

Nie ma miłosierdzia i nie ma odpoczynku

Krzysia jak tylko wróci, wyjdzie na ganek z bacikiem,

I może wtedy człowieczek przepadnie z płaczem i krzykiem